پیامی خواندم که:
“یک وقت جلوی شما یک سبد سیب می آورند، شما اول برای کناریتان بر میدارید، دوباره سیب بعدی را به نفر بعدی میدهید… دقت کنید، تا زمانی که برای دیگران برمیدارید سبد مقابل شما میماند…
ولی حالا تصور کنید همان اول برای خود بردارید، میزبان سبد را به طرف نفر بعد میبرد… نعمت های خدا نیز اینطور است، با بخشش، سبد را مقابل خود نگه دارید.”
گرچه این مثال در فرهنگ هایی شبیه فرهنگ ما قابل درک است اما بیاییم به حالت های زیر هم فکر کنیم:
۱- در یک مهمانی تعداد سیب ها نامحدود نباشد. یعنی تعداد سیب ها کمتر از نفرات باشد. آیا اینجا هم سیبمان را به بقیه تعارف خواهیم کرد؟
۲- بقیه ای در کنار شما وجود نداشته باشند و یا اینکه شما بدون حضور بقیه به سینی سیب دست پیدا کرده اید. کسی هم شما را نمیبیند. آیا در این حالت هم برای بقیه نگه خواهید داشت؟
۳- فرض کنید که از یک یا چند نفر از افراد کنارمان دل خوشی ندارید. آیا باز هم سیب برایشان برمیدارید؟
۴- اگر چند نوع میوه وجود داشته باشد شما از کجا متوجه سلیقه و ذائقه دیگران شده اید که برایشان به سلیقه خود میوه برداشتید؟
۵- بجز مثال سیب، مثلا در پرداخت حقوق کارگران یک کارخانه که سیب ها در واقع حق و حقوقشان است، آیا اساسا این شیوه پرداخت غیرمستقیم به انسان ها شرافتمندانه است؟
۶- اگر بدانید در وسط های این زنجیره کسی یا کسانی هستند که ممکن است سیب ها را ناعادلانه توزیع یا انبار کنند آیا همچنان به این شیوه توزیع ادامه می دهید؟
۷- نکند ما جایی نشسته ایم که دسترسی صاحب خانه به دیگر مهمان ها به علت محل بد قرارگیری ما تنگ و سخت شده است.
۸- و از همه مهمتر، چه چیز باعث شده که فکر کنیم منبع سیب باید همیشه و همیشه فقط و فقط در کنار من بماند تا همیشه از گذرگاه دستان من به دیگران برسد؟