نویسنده: admin

برخی موارد مطرح شده در این دوره آموزشی عبارتند از:

• نقاشی ها، شعرها و قطعات موسیقی تولید شده توسط کامپیوتر و هوش مصنوعی، روند مشاغل آینده، ربات های هوشمند، مهارت های مورد نیاز دنیای آینده
• هوش دیجیتال Digital intelligence Quotient، ابزارهای دیجیتالی و نرم افزارهای کمک به بهبود نظم ذهنی، دستیار دیجیتال، Mind Manager ها
• روندها و رویدادها در فناوری اطلاعات، نسل z، ویژگی های نسل اینترنت، ابر روندهای تکنولوژی، جان هنری، The turk، سایبورگ، سن تور، قنطورس، نیماسب، انواع فناوری ها
• هوشمندی جوامع، میزان اطلاعات تولید شده، قانون مور، سینگولاریتی، تکینگی، هوش ماشین، روند تحولات زندگی انسان ها، انقلاب های صنعتی، انقلاب صنعتی چهارم، اینترنت چیزها، فناوری ابری، کلان داده ها، هوش مصنوعی، نانوتکنولوژی، بیوتکنولوژی، ربات های هوشمند و عاطفی، اتومبیل های خودران، پرینت سه بعدی
• سوالات جدید دنیا، مسائل دنیای فناوری اطلاعات، مباحث اخلاقی در مقابل مباحث قانونی، پیچیدگی تصمیم گیری اخلاقی، مسئله ترولی، Privacy By Design، قوانین آسیموف
• پیش بینی آینده دنیای فناوری، ربات های آینده، نگرانی ها و امیدهای دنیای آینده، اعتیاد به اینترنت، نوموفوبیا، دیپ فیک، روانشناسی ربات ها، اقتصاد فضا، مهارت های نرم، پلتفرم ها، کتاب ذهن کامل نو دنیل پینک، کتاب صفر به یک پیتر ثیل

اسلایدهای این کارگاه را میتوانید اینجا دریافت نمایید.

جلسه یکم کارگاه فناوری های نو – انسان، کامپیوتر، پارسال دوست، امسال رقیب!
جلسه دوم کارگاه فناوری های نو – جانم را بگیر، دستیار دیجیتالی ام را هرگز!
جلسه سوم کارگاه فناوری های نو – جناب قاضی، من و کامپیوترم با هم تفاهم نداریم.
جلسه چهارم کارگاه فناوری های نو – اسم: ربات، فامیل: رباتی، اشیا: ربات پلاستیکی
جلسه پنجم کارگاه فناوری های نو – اخلاق ربات ها، ماشین ها، الگوریتم ها
جلسه ششم کارگاه فناوری های نو – ربات خوش فکر، ربات با ادب، ربات آینده نگر

دسترسی به ویدیوهای دوره از طریق سایت فرانش به آدرس های:

• دانلود ویدیو جلسه یکم با موضوع روند تغییرات مشاغل در دنیای هوش مصنوعی
• دانلود ویدیو جلسه دوم با موضوع بهبود نظم ذهنی با کمک ابزارهای دیجیتال
• دانلود ویدیو جلسه سوم با موضوع رویدادها و روندها در دنیای هوش مصنوعی
• دانلود ویدیو جلسه چهارم با موضوع سینگولاریتی و انقلاب صنعتی چهارم
• دانلود ویدیو جلسه پنجم با موضوع اخلاق ربات ها در دنیای هوش مصنوعی
• دانلود ویدیو جلسه ششم با موضوع آینده فناوری ها در دنیای هوش مصنوعی

مولانا در یکی از ابیات خود در مثنوی میگوید: جان نباشد جز خبر در آزمون، هر که را افزون خبر جانش فزون.

داشتم فکر میکردم که در همه عصر ها بویژه پس از گسترش اینترنت و شبکه های اجتماعی، حجم بسیار زیادی از خبرها را در طول روز میشنویم. انبوهی از این خبرها مطالب زرد و سطحی و کم ارزش اند. آیا واقعا این خبرها هستند که میتوانند جان ما را افزون کنند؟ آیا اگر من در explore اینستاگرام یک ساعت وقت بگذارم صاحب خبر میشوم؟ آیا در آزمون زندگی ما این دست خبرها به کار می آید؟ من که فکر نمیکنم این خبرها جز کمک به کمتر و سطحی تر فکر کردن، نوازش چشم از طریق دیدن صحنه های زیبا ولی ساختگی و عمیق تر شدن لایه های فضولی کردن که عادت و سرگرمی قدیمی مردم است چیزی بیشتر باشد.

یاد جمله ای در بچگی می افتم که به ما میگفتند سعی کن معلوماتت را زیاد کنی و ما هم برای افزایش معلومات به حفظ کردن نام بازیکنان روی کارت های بازی و اسم ماشین ها و تعداد سیلندرها و نام هنرپیشه ها مشغول بودیم. اما هیچ وقت نپرسیدیم که منظور از معلومات چیست؟ شاید چون در زبان عربی فعل عَلِمَ تقریبا به دانستن هر چیزی اطلاق میشود ما هم برای کلمه علم و معلومات دچار بدفهمی شده ایم. برای همین است که حتی در بزرگسالی هم برخی از ما نام و تعداد همسر و فرزند فلان هنرپیشه را هم معلومات میدانیم! شاید اگر قرار بود چندین هزار سال عمر کنیم این خبرها میتوانست به عنوان تفریح تلقی شوند اما در این عمر بسیار بسیار کوتاه ما …

نمیدانم حجم انبوه پست ها و کامنت ها و خبرهایی که در اپلیکیشن های مختلف میبینیم چقدر عمیق اند و در طولانی مدت چقدر میتوانند مفید باشند اما فکر میکنم هر کدام از ما خبرهایش با دیگری فرق دارد. و اصولا فرق ما انسانها نوع خبرهایی است که به آنها توجه میکنیم، روی آن ها فکر میکنیم و برای دیگران بازگو میکنیم. این اختیار و توانایی ما انسانهاست که آگاهانه خبرهایمان را انتخاب کنیم. برای شخصی ممکن است خبری مهم و شایسته نقل به دیگران باشد و برای شخص دیگری خبری زرد و بی اهمیت. شاید هم کسی در درون خود خبرهای جدیدی در جریان می بیند که اخبار بیرونی برای او جز مطالبی تاریخ گذشته و بی مصرف نیستند.

فکر میکنم تفاوت انسان ها نه تنها به نوع خبرهایی است که به آن توجه میکنیم بلکه به برداشت و درکی است که از هر خبر داریم. از یک خبر مشترک هر کس برداشت متفاوتی میکند. و افسوس جامعه ای که آنقدر مطالب سطحی دیده و شنیده باشد که دیگر نه میتواند خبرها را از هم تمیز دهد و نه میتواند برداشت صحیح و دقیقی از خبرها داشته باشد. مخصوصا در اپلیکیشن هایی مثل اینستاگرام که بر اساس فعالیت و لایک های ما و دوستان ما خبرهای جذاب مورد علاقه ما را دسته بندی کرده و نمایش میدهد و همچون حبابی طلایی در یک حلقه بینهایت مجدد مطالب شبیه همان دسته به ما نمایش داده میشود.

خیلی مهم است که اطرافیان خود را چه کسانی انتخاب میکنیم. چون بسیار مهم است که آنها چه خبرهایی را دنبال میکنند. به چه مطالبی توجه میکنند و چه حرف هایی را بی ارزش میدانند. بودن و سپری کردن وقت بین آشنایان و همکاران کم کم باعث میشود توجه ما نیز به نوع خبرهای میانگین آن جمع نزدیک شود. بسیاری اوقات به این نتیجه میرسیم که جایگزین کردن افراد با کتاب ها، وبلاگ ها و سخنرانی ها و … تصمیم بهتری است. زیرا خبرهایی ناب تر و عمیق تر برایمان دارند.

مدت هاست شبکه هایی مثل اینستاگرام را محدود به دنبال کردن برخی اساتیدم کرده ام و بیشتر نوشته های وبلاگ دوستانم را از طریق RSS دنبال میکنم.

مدت هاست احساس بهتری دارم. مدت هاست احساس بسیار بهتری دارم…

داشتم فکر میکردم که ما انسان ها در این عمر محدود فرصت دیدن متوسط حدود ۷۰  یا ۸۰ سال از این دنیا را داریم. اگر به تاریخ علاقه مند باشیم میتوانیم از محدودیت عمرمان عبور کنیم و از چند هزار سال نسل های گذشته مطلع شویم. یا در کتابها و فیلم ها، حاصل تخیلات بشر از نسل های احتمالی آینده را ببینیم.

انسان مانند برخی دیگر از حیوانات گونه ای است که معمولا عمر پدر و مادر با بخشی از عمر فرزندان همپوشانی میکند. یعنی اینگونه نیست که با تولد فرزند، والدین از دنیا بروند. لذا در این مدت همپوشانی نسل ها، انتقال تجربیات صورت میگیرد.

البته ما انسانها توانسته ایم با بسیاری از اختراعات فوق العاده مانند نوشتن و ثبت اطلاعات، الزام همپوشانی عمر را از بین ببریم تا تجربیات و دانش ها را به نسل های بعد منتقل کنیم. علاوه بر این ما انسان ها نه فقط به فرزندان خودمان بلکه به تمام فرزندان دنیا دانش مان را منتقل میکنیم و از همه پدران و مادران دنیا درس می آموزیم.

اما آنچه میخواهم بگویم اینست که ما انسان ها در طول این مدت عمر محدود، چیزی حدود ۵ نسل را با چشم فیزیکی خودمان میبینیم. نسل پدر بزرگ و مادربزرگ، نسل پدر و مادر، نسل خودمان، نسل فرزندان و نسل نوه ها. البته برخی افراد هم در کودکی جد پدر و مادر و یا در سن پیری فرزند نوه خود را هم می بینند.

اما دیدن این نسل ها چه پیامی برای ما دارد؟ از دیدن روند تغییرات این چند نسل بصورت فیزیکی و مطالعه نسل های پیشین و پسین بصورت غیر فیزیکی چه درسی میتوانیم بیاموزیم؟

شاید آمدن نسل بعد و تولد و فرصت کودکی کردن دوباره برای ما پیام بزرگی باشد تا کودکی فراموش شده خودمان را دوباره ببینیم. آنها انگار خود ما هستند، همان کودک درون ما که آن را به فراموشی سپرده ایم. با دیدن آنها باید به یاد بیاوریم که پرسشگری و کنجکاوی ویژگی یک انسان زنده است. اگر امروز در قالب های ذهنی خشک و سخت گرفتار شده ایم باید آزاد و رها بودن را از کودکمان بیاموزیم. روحیه ای که تمام مدت و پی در پی در حال سوال پرسیدن و یادگیری هستند. نکند تکرار روزها باعث شده تا دیگر سوالی را از خود نپرسیم.

دیدن نسل بعد و قبل یادآور آنست که بدانیم ما هم همینگونه آمدیم و مانند دیگران هم میرویم و آیندگانی خواهند آمد.

چه خطای بزرگی است اگر فکر کنیم فقط بچه ها از ما می آموزند و ندانیم که بسیار بیشتر از آنچه کودکان از ما می آموزند را در واقع ما باید از آنها بیاموزیم. ما انسان ها در کودکی، وقتی خودمان در حال گذراندن کودکی هستیم برداشت عمیقی از انسان و کودکی نداریم و تنها آرزویمان زودتر بزرگ شدن است. اما فرصت دیدن کودکان باعث میشود خودمان را دوباره در ذهنمان مرور کنیم. دوباره کودک شویم اما این بار از بالا به خودمان نگاه کنیم. ببینیم که زندگی من چه بوده و هست. حتی به رفتارهای پدر و مادرمان با خودمان دوباره فکر کنیم و روش تربیتی و افکار آنها را مرور کنیم. این نگاه وقتی ما به نوه های خود نگاه میکنیم قطعا بسیار عمیق تر هم میشود. چون وقتی به فرزندان فرزندان خود مینگریم در واقع نگاه میکنیم که فرزندان ما چگونه در حال تربیت فرزندان خود هستند. یعنی فرزند شما اکنون چگونه در حال ادامه دنیا با فرزند خود است. دیدن روشی که فرزند شما با کودک خود برخورد میکند میتواند هم شیرین و هم دردناک باشد. لذا دیدن نوه چقدر سخت و آموزنده است. چون خودمان را در حال تکرار کردن خودمان میبینیم.

چقدر حیف اگر تولد و رشد فرزندمان هر لحظه موجب تردید و تغییر در مدل ذهنی گذشته ما نشود. ساده ترین و در عین حال عمیق ترین سوال ها که ما تا امروز پاسخ آن را بدیهی فرض کرده ایم اما در واقع جوابی برای آن نداریم توسط فرزند یا نوه مان پرسیده میشود که ما را با عمق تنهایی و ناآگاهی مان از درون خودمان آشنا میکند. سوال هایی که تا امروز توانسته ایم با بی توجهی و سطحی نگری از آنها فرار کنیم. بله، فرزندمان ما را مستقیما با خودمان روبرو میکند.

کودک ما میتواند نمودی از کودک درون ما باشد که مدت هاست او را به فراموشی سپرده ایم و آن را به سکوت و انزوا رانده ایم. کاش پیش از آنکه کودکمان را نیز منزوی در افکار پوچ و بسته خودمان بکنیم، ما از آنها روحیه کنجکاوی، پرسشگری و یادگیری پیوسته را بیاموزیم.

کاش بیشتر از آنکه حرفی بزنیم، در مقابلشان سکوت کنیم تا آنها بیرون از قالب های ذهنی بسته ما، برایمان از دنیا بگویند و ما با گوش جان، فقط بشنویم، سکوت کنیم، سکوت کنیم و سکوت کنیم.

هر بار که به نوع و شکل مشاغل آینده فکر میکنم اغلب چندین حس را میتوانم در خودم بیابم. نوعی ترس از سر نادانی، نوعی شادی از سر امید به پیشرفت ها و نوعی ابهام بخاطر ذات غیر قابل پیش بینی آینده. کافیست کمی پیگیر مقاله ها و اخبار فناوری ها باشیم تا به تغییرات سریع مشاغل در دنیا پی ببریم. در دنیای امروز گوشی های هوشمند، فناوری های پوشیدنی، شبکه های اجتماعی، کلان داده ها و یادگیری ماشین ها، بر مشاغل ما انسان ها سایه انداخته اند. فعالیت در این شرایط آمادگی متفاوتی از آنچه پدر و مادر و مدارس در گذشته کودکان را برای آن آماده میکردند نیاز دارد. امروز من برای نصیحت کردن فرزندم از کدام پند هایی که پدر و مادرم روزی به من آموختند میتوانم استفاده کنم؟ چه نصیحتی درباره چگونگی مواجهه با فناوری هایی که امروزه از هر چیز و هر کس در زندگی به ما نزدیک ترند وجود دارد؟ فناوری هایی که صبح ما را از خواب بیدار میکنند و شب برایمان قصه ها میگویند تا در آغوش آنها به خواب برویم.

گرچه ما به نصیحت و پند و اندرز گفتن عادت و علاقه داریم، قطعا منظورم نصیحت کردن نیست. اگر هم نصیحتی نیاز باشد این ما هستیم که باید از نسل های بعدی خود بخواهیم تا کمی ما را نصیحت کنند. چون اگر پای آنها را قطع نکرده باشیم و آنها را زیر پایمان له نکرده باشیم آنها هستند که باید روی شانه های ما قرار بگیرند تا بلکه با چشمان دوربین خودشان مسیر را نشانمان بدهند. چشم بسیاری از ما برای دیدن آینده کم بیناست و به همین خاطر چون تصویر مبهم و کدری را ملاحظه میکنیم احتمالا تکنولوژی ها را همچون غولی ترسناک میبینیم و از آن وحشت میکنیم. هدفم از این حرف ها هیچ نیست جز روی کاغذ آوردن کمی از تفکراتم. و احساس نیاز به بیشتر اندیشیدن، بیشتر خواندن، بیشتر شناختن و بیشتر آماده شدن. بجای ترسیدن و چشم بستن.

در روزگاری که روبات ها میتوانند مانند ما و حتی بهتر از ما انسان ها صحبت کنند، بازی متفاوت میشود(game changer). امروزه دستیاران دیجیتال(personal digital assistant) نه به معنای یک کامپیوتر جیبی و همراه، بلکه به عنوان یک خود دیگر از ما (a second self) و حتی آگاه تر از خودمان به خودمان تبدیل شده اند. این شخصیت دیگر خودمان (alter ego) اموری را بجای ما انجام میدهد، قرار ملاقات هایی را تنظیم میکند و به جای ما در مراسم و جلسه و دید و بازدید ها شرکت میکند. اینکه بهترین زمان ملاقات را دستیار دیجیتال من در مذاکره با دستیار دیجیتال شما تعیین کند البته هر انسانی را به فکر وامیدارد. کاری که مدت هاست بعضی از ما انسان ها آن را به فراموشی سپرده ایم. کاش میتوانستیم کمی روندهای تکنولوژی را بهتر ببینیم تا میفهمیدیم بزودی دیگر شغلی به نام منشی و مسئول دفتر و هماهنگ کننده و غیره نخواهیم داشت. شما برای یافتن پاسخ یک سوال به گوگل بیشتر اعتماد دارید یا به دوستتان؟ اگر شوخی ها و انسان برتربینی هایمان را کنار بگذاریم، خواهیم دید که امروز موتورهای جستجو با الگوریتم های یادگیری شان بسیار بهتر از ما انسانها کار گشتن و گردآوری مطالب را انجام میدهند. همینطور بسیار بهتر از ما کار هماهنگی ها و برنامه ریزی ها را. مدت هاست که نتایج آزمایش ها و تحقیقات متخصصان علوم شناختی ثابت کرده که انسان ها در تصمیم گیری ها عموما بسیار نابخردانه عمل میکنند. ما انسان ها بخاطر ذهنیات و تجربیات گذشته خود، غرق در سوگیری ها، پیش قضاوت ها و احساسات هستیم که قطعا در نتیجه تصمیم گیری های ما موثر است. برخی از این خطاها بطور درونی و ناآگاه است و برخی تحت تاثیر عوامل خارجی و محیطی.

به نظرم میرسد پدر و مادری که کمی توانایی دیدن روندهای پیشرفت تکنولوژی ها را داشته باشد قطعا به فرزند خود پیشنهاد شغل های پر درامد امروزی را نمیکند. باعث تاسف است اگر ما بر اساس مدل ذهنی منسوخ دهه های پیش یعنی در زمان تحصیل و انتخاب شغل خودمان، بخواهیم برای فرزندمان که قرار است شغل و رشته ای برای امروز و دهه های بعدی خود انتخاب کند پیشنهاد کنیم. فکر میکنم برای کسی که دید خوبی از روند ها ندارد شاید بهترین کار سکوت باشد. چه بسا چیزی نگفتن و آزاد گذاشتن انتخاب فرزندان بهتر از آن باشد تا اینکه مدام بخاطر ترس ها و نگرانی های خودمان برخی مشاغل و رشته های کلیشه ای را به فرزندانمان تحمیل کنیم. البته دیدن تغییرات مشاغل برای کسی که چشمانش را به تغییرات بسته است غیر ممکن است.

اگر از برخی مشاغل که هنوز جنبه فیزیکی و یدی دارند و کمی دیرتر جای خود را به روبات ها میدهند بگذریم، مشاغل پر تقاضا در کشور ما مانند پزشکی، حسابداری، مدیریت و بسیاری دیگر، همین امروز هم دچار تحول شده اند. برچسب ها و دستبند های هوشمند متصل به شخص هر لحظه وضعیت سلامتی بدن را ثبت و گزارش میدهند. سیستم های خبره پزشکی کار پزشک را در تشخیص بیماری ها انجام میدهند. یونیت های دندان پزشکی اتوماتیک، انجام عمل های جراحی از راه دور و یا خودکار و بسیاری موارد دیگر. ناگفته نماند که پیشرفت های ژنتیک و اعمال تغییرات در ژن ها باعث کاهش بیماری های ژنتیکی و قوی تری شدن سلول ها برای جلوگیری از بیماری ها و افزایش طول عمر، موجب تغییرات زیادی در این نوع مشاغل شده است.

در مورد مشاغل مرتبط با حسابداری و مدیریت با وجود نرم افزارها و از بین رفتن روال های کاغذی به مرور نیاز به حسابدار و کمک حسابدار بسیار کاهش خواهد یافت. با وجود سیستم های اطلاعات مدیریت که به تصمیم گیری های مدیریتی می انجامد امروزه با کمک روش های تشخیص الگو از طریق کلان داده ها و یادگیری ماشین شغل مدیران و تحلیلگران مالی نیز تغییرات فراوانی را شاهد است.

حتما شروع خدمات رسانی شرکت های درخواست هوشمند تاکسی را در کشورمان را به یاد دارید. گاهی هنوز هم اعتراض هایی را میبینید که از طرف کسانی است که تغییرات و روند تکنولوژی را ندیده اند و نمیبینند. و چقدر نزدیک است که این وضع را برای مشاغلی مانند بانکداری، بیمه و صنایع مرتبط مشاهده کنید. گرچه صاحبان این کسب و کارها کم و بیش این نسیم را حس میکنند اما حیف که فقط بعد از طوفان آن را باور میکنند. (شاید دلیل ادامه مشاغل سنتی، کمک به حفظ نیروی کار باشد. نیروی کاری که اغلب هم غیر متخصص و با سطح دانش و قدرت انعطاف پذیری کم است. مطمئنا هر کشور روزی با در نظر گرفتن هزینه و فایده حفظ مشاغل سنتی در مقایسه با جایگزینی ماشین ها به این نتیجه میرسد که به صرفه تر است بجای حفظ و ادامه مشاغل انسان هایی که کارشان امکان مکانیزه و اتوماتیک شدن دارد برای توانمند کردن نیروها هزینه کند.)

امروزه با اتومبیل های بدون راننده و پهپاد های حمل کالا میتوان به وضوح آینده ای را دید که در آن شغلی به نام راننده تاکسی، اتوبوس، پیک، پستچی و … به شکل فعلی نخواهیم داشت. Drone هایی که کالا را درب منزل شما تحویل میدهند بسیاری از فعالیت ها و مشاغل را تغییر میدهند. علاوه بر این با کمک فناوری اینترنت اشیا، دیگر مامور ثبت کنتورها را در کوچه و پس کوچه ها نخواهیم دید. میتوانید حدس بزنید چرا به شغل آمارگیر دیگر نیاز نخواهیم داشت. و به جای تعداد زیاد پلیس هایی که سر چهارراه ها می ایستند، تنها یک پهپاد بالای چهارراه مشغول نظارت خواهد بود.

ربات های نظافت و جاروکشیدن و مراقبت از سالمندان و کودکان در خانه ها، همین امروز هم زحمات زیادی میکشند که قطعا در آینده احساسات و عواطف بیشتری را نیز فرا خواهند گرفت. در رستوران ها و مهمانی ها وظیفه سرو غذا و جابجایی ها را بسیار رسمی تر و محترمانه تر از حتی انسان ها انجام خواهند داد.

در کارگاه ها و کارخانجات بیشتر از امروز بازوهای ربات ها جایگزین بازوهای پرخطا و خسته انسان ها خواهند شد. و کار مسئولین خطوط و نظارت کیفی را بسیار تغییر خواهند داد.

کشاورزان نسل سوم (Farmer 3.0) با کمک فناوری های هوش مصنوعی، سنسورهای اتوماتیک، روباتیک، پهپادها و مهندسی ژنتیک در کنار تحلیل کلان داده ها شغلی بسیار دانشی تر در مقایسه با کشاورزان این روزگار خواهند داشت. ضمنا روش های کشاورزی عمودی (Vertical Farming) محدودیت های زمین کشاورزی را کاهش میدهد. دامپرورانی که به فناوری هایی برای ایجاد جایگزین های آزمایشگاهی گوشت Lab Grown Meat/Alt Protein آشنایی دارند و میدانند که بدون پرورش و کشتن حیوانات هم میتوان پروتئین با کیفیت بالاتر ایجاد کرد. (برای سیر کردن ۸ میلیارد انسان روی زمین و تولید غذای کافی، مباحث تولید غذا در آزمایشگاه و همچنین مباحث تغییر و اصلاح ژن ها مانند CRISPR اهمیت فراوان می یابند.)

حتما میتوانید حدس بزنید که نانوتکنولوژی، بایوتکنولوژی، فناوری های ساخت باتری هایی با کارایی بیشتر چه تغییراتی در زندگی و مشاغل امروز و فردای ما ایجاد کرده است.

فکر میکنم زندگی در این دنیای همیشه روشن (always-on) بر خلاف زندگی سنتی و ذهن های نیمه خاموش مان، ما را بیشتر مجبور به مطالعه و اندیشه درباره فلسفه تکنولوژی و اخلاق تکنولوژی میکند. سعی میکنم به مرور مطالب بیشتری درمورد اخلاق و فلسفه فناوری در اینجا بنویسم.

به صفحه یک کتاب درسی نگاه میکردم. طوری زیر جمله ها و کلمه های کلیدی و مهم خط کشیده شده بود که کاملا مشخص بود صرفا برای حفظ کردن موقتی مطالعه انجام شده. یاد خودمون افتادم. ما هم همینطور میخواندیم. حفظ کردن چند کلمه کلیدی که فکر میکنم شاید چشم ناز معلمان نازنین مان هم در جواب ها به دنبال همین کلمات جادویی بود تا به شرف وجودشان نمره ای برایمان منظور گردد.

هزار افسوس از بازتکرار رخدادهای اشتباه نسل ها،  و دیدن روند سطحی شدن ما انسان ها. مطالعه بدون فهمیدن، خواندن بدون درک و یادگیری بدون عمق. مقصر من هستم که به فرزندم نگفته ام که از تو نمره نمیخواهیم. تو لازمست بتوانی بین مفاهیم مختلف رابطه ذهنی و ساختار منظم برقرار کنی. و با هر اطلاع جدیدی نظام ذهنی قبلی خود را تنظیم مجدد کنی. چه بسیار که مجبور میشوی دانسته های گذشته ات را دور بریزی و حتی به بسیاری از آنها بخندی.

اگر نتوانیم در مغز این ارتباط را بین مفاهیم برقرار کنیم، داشتن مغز و افتخار به انسان بودن چه ارزشی دارد؟

ویکی پدیا بسیار بیشتر از ما محفوظات دارد. در بچگی همیشه میشنیدیم که سعی کن معلوماتت بیشتر شود. امروز که به کیفیت سرچ موتورهای جستجو نگاه میکنم و توان آنها را در ایندکس کردن محتواها برای دسترسی بهتر میبینم، بیشتر از همیشه به معنای افزایش معلومات فکر میکنم. از برخی انسانها که در مغزشان فضایی برای دانستن اطلاعات فلان هنرپیشه یا رابطه او با فلان ورزشکار یا تعداد بچه های آنها اختصاص داده اند غصه ام میگیرد. شاید به دردِ کلمات دچار شده ایم. در عربی فعل عَلِم به معنی دانستن را معادل هر نوع دانستنی میدانند. مثلا اینکه ما بدانیم فلان خواننده چه عطری دوست دارد را نیز علم میدانیم. و چقدر این تعریف با کلمه Science که ما آن را نیز علم ترجمه میکنیم فرق دارد!

گاهی فکر میکنم علاوه بر تلگرام، انگار چیزهای مهمتری در این کشور فیلتر است. نسلی که مطالعه و یادگیری عمیق و مرتبط را برای خودش فیلتر کرده و بواسطه خواندن مطالب پراکنده و سطحی در شبکه های اجتماعی توهم یادگیری برایش بوجود آمده را با کدام فیل تر شکن میتوان باز کرد؟